"Մանկության հուշերից" կամ "Ոնց մեծացա?"

Մոտավորապես սենցն էի տեսնում թատրոնս, երբ  ես բեմի վրա էի

 Մինչեւ հիմա հիշում եմ, ոնց էի վախենում բեմից, բայց միունույն ժամանակ ոնց էի սիրուուուու~մ... Բա ինչ եք ուզում? Ես` փոոոքր աղջիկ, հսկայական բեմի վրա` հազարավոր հանդիսատեսի առաջ... Իհարկե վախենալու ա... Բա որ... Բա որ բառերը մոռանայի... Բա որ ասենք սխալ քայլեի... Խայտառակություն... Բայց էդ ամեն ինչը մինչեւ վարագույրի բարձրանալը... Հետո... Հետո... Արդեն հավաքվում էի, ու ամեն ինչ էլ ճիշտ էի անում... Իսկ երբ որ վերջանում էր հերթական ներկայացումը, էն գլուխ տալու պահն էի շատ սիրում, մեկ էլ էն որ մաման կամ տատիկս կամ քույրիկս, մի խոսքով ամեն անգամ մեկը, բերում էին ծաղիկներ էին տալիս.... Լրիվ աստղային զգացողություն էր.... Ուխխխ.... Հավես ժամանակներ էին... Էն ժամանակ միակ բանը, որի մասին պետք ա մտածեի` ոնց տեքստերը սովորելը դասերը անելու հետ համատեղելն էր... Ինձ էլ թվում էր դրանից մեծ խնդիր աշխարհիս երեսին չկա... Երանի տենց լիներ...